۱- برای انقلابی که از انقلابی گری دست کشیده و دیپلمات شده است ولی برای او مهم است که در بین هوادارانش به عنوان انقلابی شناخته شود و در تاریخ هم نام او به عنوان یک انقلابی باقی بماند یک راه حل وجود دارد: اینکه روی آوردن او به سازش، نتیجه تحمیل و فشار اطرافیان او و تنهایی اش جلوه داده شود. اینکه همه دست به دست هم داده اند و به او جام شوکران نوشانده اند. اینجا است که درام شوکران شکل می گیرد.

۲- طبعا این درام وقتی باورپذیرتر می شود که “همه” اطرافیان این انقلابی سابق، نظری مخالف نظر او داشته باشند نه بخشی از اطرافیان او. از این رو لازم است اطرافیانی که از آنها انتظار نمی رود و باورپذیر نیست که در اصلی ترین مسائل، نظری مخالف نظر انقلابی مورد نظر ما ابراز کنند، نظری مخالف نظر او را علنی کنند و کم و بیش همه اطرافیان او در مخالفت یا تفاوت نظر با او هم صدا جلوه کنند. آن بخش از اطرافیان این انقلابی که با اشاره او چنین نقشی بازی می کنند و حاضرند وجهه خود را فدای وجهه او کنند، قابل تحسین ترین بازیگران این درام هستند.

۳- نتیجه این درام آن است که آنچه در عمل روی می دهد، بر خلاف شعارها و اقوال این انقلابی سابق، فرآیند سازش است اما فردای منعقد شدن فرآیند سازش، غباری هم بر وجهه انقلابی قهرمان ماجرای ما نمی نشیند.

۴- اینکه یک انقلابی سابق، به نمایش روی بیاورد دردناک است، اما آنچه دردناکتر است آن است که او می داند که بیگانگان می دانند دارد نمایش بازی می کند و هوادارانش را سر کار گذاشته است. این بخش ماجرا بسیار دردناک است.